Drogi na Islandii.
Islandzkie drogi są w przeważającej większości asfaltowe, gładkie, proste i różnią się między sobą głównie jakością widoków, które można z nich podziwiać.
Wyjątkami będą tu np. skrót do Egilsstadir – droga 939 na południowym wschodzie – stroma (wg znaku aż 17%!), kręta, wąska i szutrowa. Podobnie wygląda końcówka dojazdu drogą 218 do Dyrholey nieopodal Vik (tu stoi nawet zakaz wjazdu bez napędu 4×4). I jeszcze droga 332 prowadząca do parkingu i punktu widokowego na wodospad Haifoss – to również dość stroma (no, ale nie 17%) i wąska droga szutrowa. Szerokim wyjątkiem będą też drogi na przylądku Fiordy Zachodnie – często zarówno szutrowe, jak i dość strome.
Jednak podstawowa sieć dróg na Islandii to dobrze utrzymane, choć raczej wąskie, drogi asfaltowe. Poza zimą i okresami wyjątkowo niesprzyjającej pogody pozwalają one na wygodną podróż. Stacje benzynowe, małe restauracje, parkingi, campingi, sklepy i hotele – cała ta infrastruktura stoi na dość wysokim poziomie i jest relatywnie łatwo dostępna.
Drogi na Islandii oznaczone są cyframi. Im więcej cyfr, tym mniejsza i mniej istotna droga. Najważniejsza droga w kraju – obwodnica wyspy – ma numer 1 i jest to jedyna droga o jednocyfrowym numerze. Najmniejsze dróżki mają numery czterocyfrowe.
Droga nr 1: obwodnica Islandii
Droga nr 1 liczy sobie ok. 1350 km i okrąża całą wyspę, przebiegając przez najważniejsze jej miasta. Jedynka łączy m.in. Reykjavik na zachodzie, Vik na południu, Egilsstadir na wschodzie i Akureyri na północy. Przebiega ona także w pobliżu ogromnej liczby najważniejszych atrakcji Islandii
Wraki na Islandii.
W okolicach półwyspu Snæfellsnes znajduje się wrak łodzi rybackiej SANDGERDI – GK-2, która została prawdopodobnie wyrzucona na plażę jakiś czas temu i spotkał ją taki sam los jak inne porzucone łodzie i statki. Została pozostawiona sama sobie. Niszczeje, rdzewieje i pewnie za jakiś czas ulegnie całkowitemu zniszczeniu.
Lodowiec Sólheimajökull.
Ma około ośmiu kilometrów długości i dwóch kilometrów szerokości, jednak ze względu na sposób, w jaki schodzi z Mýrdalsjökull, wydaje się znacznie większy.
Jego okolica doskonale obrazuje surowe piękno islandzkiej przyrody – pełna wysokich lodowych grzbietów, rozpadlin, szemrzących strumyków, jaskiń i studni zapewnia świetne warunki do pieszych wycieczek. Ciekawe wrażenia wizualne zapewnia także mieszanina ciemnego wulkanicznego pyłu z jasnymi warstwami lodu.
Ze względu na zmiany klimatyczne, pokrywa lodowa Sólheimajökull – podobnie jak innych jęzorów lodowcowych na Islandii – jest z roku na rok coraz mniejsza. Jeśli zależy Ci na tym, aby zobaczyć ten swoisty cud natury, odwiedź Islandię jak najszybciej.
Drogi w Austrii.
Budowę pierwszych autostrad w Austrii rozpoczęto w 1938 r. Pierwsze odcinki ukończono w 1941 r. (A1 i A10 w okolicach Salzburga). Niektóre fragmenty oddano do eksploatacji na przełomie lat 40.
i 50. XX wieku. W latach 1939–1942 budowano eksterytorialną autostradę Wiedeń – Wrocław na terytorium dzisiejszych Czech, ale po wojnie budowy nie kontynuowano. W 1954 ustalono ponownie docelową sieć autostrad (później wielokrotnie rozszerzaną).
Początkowo każda autostrada nosiła nazwę związaną z jej kierunkiem lub regionem. Następnie, dla ułatwienia, wprowadzono dodatkowo oznaczenie numeryczne, poprzedzone literą A (autostrada) lub S (droga ekspresowa) – np. A1 Westautobahn lub S16 Arlbergschnellstraße.
Park leśny Carrega – Kasyno w lesie.
Kasyno dei Boschi jest częściowo ukryte za majestatyczną aleją cedrową. Ten wspaniały budynek został wybudowany w latach 1775–1789 przez księżną Marię Amalię z Burbonów, która zleciła architektowi Petitot przeprowadzenie prac nad istniejącym już wcześniej domkiem myśliwskim. Budynek pierwotnie pomyślany był jako willa-gospodarstwo: na planie kwadratu, miał dwa piętra z centralną wieżyczką; fasada główna charakteryzowała się potrójną loggią i wychodziła na kwadratowy dziedziniec. Budowę uzupełniono kaplicą i kilkoma budynkami gospodarczymi. W 1819 roku Maria Luigia Austriacka, nowa księżna Parmy, kupiła willę i przyłączone do niej posiadłości, w których wprowadziła znaczące zmiany.
Architekt Bettoli, który kierował pracami, przeprowadził renowację budynku w stylu neoklasycystycznym (zlikwidował centralną wieżyczkę, podwyższył ją o jedno piętro, dobudował centralny fronton i prostyl z kolumnami zwieńczony tarasem). Najważniejszą zmianą było dodanie do boku willi bardzo długiej kolumnady składającej się z kolumn z pałacu Colorno, znanej jako „Prolunga”, która umożliwiała dostęp do pomieszczeń służbowych. W centrum kolumnady umieszczono Casinetto, budynek z zegarem i dzwonnicą, w którym mieścił się teatr dworski.
Również na życzenie Marii Luigii, ogrodnik nadworny Barvitius, w latach 1820–1830, stworzył elegancki ogród angielski, aby ozdobić willę. Ten monumentalny park został pomyślany tak, aby harmonijnie wpasowywał się w kształt lasu. W aranżacji roślinności, w rzeczywistości, brano pod uwagę kolor, jaki przybierały liście w różnych porach roku, charakter gałęzi i światło. Wprowadzono kilka gatunków egzotycznych i stworzono kręte aleje.
W 1870 roku Casino dei Boschi i Park przeszły ze stanu własności narodowej Królestwa Włoch w ręce inżyniera Grattoniego; po jego śmierci kupili je obecni właściciele, książęta Carrega. Ogród składa się głównie z roślin wiecznie zielonych; Rosną tu jodły (greckie, kaukaskie, daglezje), cypryśniki Lawsona, tuje, cedry różnych gatunków, które mieszają się z ogromnymi platanami, dębami ostrolistnymi i cisami. Chroni również kilka monumentalnych okazów, w tym olbrzymi cis i sekwoję w pobliżu kasyna.
Dzięki porozumieniu z właścicielami Monumental Park jest dostępny dla zwiedzających. Wnętrza willi nie można zwiedzać, natomiast do ogrodu można dotrzeć z przewodnikiem, pieszo lub bryczką. Wspaniały kompleks jest również miejscem organizacji różnych imprez rekreacyjnych i kulturalnych, takich jak spektakle teatralne, koncerty i spacery. To kolejne okazje do podziwiania piękna tego miejsca.
Dworek Szaniawskich w Jadwisinie.
Muzeum Warmii i Mazur oddział Muzeum w Mrągowie.
Jedną z ciekawszych pozycji był oryginalny zapis piosenki/hymnu Międzynarodowego Festiwalu Piknik Country & Folk Mrągowo – „Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa”.